Όταν η Liverpool κυνηγούσε να προσλάβει το είδωλό της για τον 21ο αιώνα, τον άθρωπο που έμελλε να αλλάξει μια μοίρα 30 χρόνων, μια ομάδα θα έλεγε κανείς στοιχειωμένη, ο Ian Graham, ο υπεύθυνος Έρευνας και Ανάπτυξης της ομάδας, έκανε μια σημαντική παρατήρηση.
Προσπαθώντας να πείσει τον Klopp για την σημαντικότητά του στην ομάδα, ώστε η νέα εποχή να τον βρει εκεί, ο Graham, χρησιμοποίησε τα δεδομένα από την ήττα της Dortmund από την Mainz με 2-0, ώστε να παρουσιάσει μια ανάλυση του αγώνα. Πρόκειται για ένα παιχνίδι που είχε σημαδέψει τον Klopp, αφού αυτό το αποτέλεσμα έριξε την ομάδα στην 18η θέση, 15 μόλις μήνες μετά τον θρίαμβο μέχρι τον τελικό του Champions League!
Σύμφωνα με τους New York Times, o Klopp έμεινε πραγματικά αποσβολομένος από την περιγραφή του Graham: η Dortmund κυριαρχούσε απόλυτα στο γήπεδο έναντι της Mainz και σύμφωνα με την ανάλυση, είναι απίθανο το γεγονός πως βρέθηκε να χάσει το παιχνίδι με 2-0! Μάλιστα, σύμφωνα με το άρθρο, το παιχνίδι χάθηκε εξαιτίας 2 τυχαίων λαθών!
Έτσι ο Klopp, έχοντας διασφαλίσει από μερικούς αναλυτές όπως ο Graham πως ο τρόπος προσέγγισης των παιχνιδιών και το τακτικό στήσιμο της Dortmund ήταν το σωστό, πήρε τη δουλειά στη Liverpool, μετατρέποντάς την τα επόμενα χρόνια σε μια καλοκουρδισμένη μηχανή, μια από τις καλύτερες ομάδες αυτή τη στιγμή στον κόσμο!
Η αλήθεια είναι πως ο Klopp έχει καταφέρει να φτάσει με την Liverpool πολύ πιο μακριά από ότι έφτασε με οποιαδήποτε άλλη ομάδα, ακόμα και με την Dortmund. Έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες! Βέβαια, σε αυτό έπαιξε ρόλο και το γεγονός πως στην Αγγλία είχε και άλλους πόρους στη διάθεσή του, προκειμένου να διεκδικήσει τα μέγιστα και να φτάσει, ή ακόμα και να ξεπεράσει το ταβάνι του. Όμως, την τελευταία σεζόν στην Γερμανία, ο κύκλος φαινόταν πως έχει κλείσει και το οικοδόμημα που είχε χτίσει, κατέρρευσε. Το ερώτημα τώρα είναι, ο κύκλος στη Liverpool σε ποιό σημείο βρίσκεται και οι ρωγμές που εμφανίζονται ήδη αυτή τη σεζόν, πόσο παρόμοιες είναι με την τελευταία του χρονιά στη Dortmund;
Ένα ανεκπλήρωτο μεταγραφικό παράθυρο
Η τελευταία μεταγραφική περίοδος του Klopp στο τιμόνι της Dortmund (στην οποία, σημειωτέον, ο Michael Zorc είχε τον έλεγχο των μεταγραφών), είδε τον Robert Lewandowski να φεύγει για την Μπάγερν Μονάχου και τον Τσίρο Ιμόμπιλε να μπαίνει ως αντικαταστάτης του. Έβλεπε την επιστροφή ενός παλιού στρατιώτη στον Shinji Kagawa, την υπογραφή ενός λαμπρού νεαρού μέσου ονόματι Julian Weigl, του νεαρού σέντερ μπακ Matthias Ginter και την υπογραφή του Kevin Kampl στη μεσαία γραμμή.
Παράλληλα, δόθηκε μεγάλη έμφαση στην εξέλιξη του Pierre-Emerick Aubameyang, ο οποίος είχε έρθει στην ομάδα ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι και μια πίστη ότι γύρω του θα μπορούσε να στηθεί τακτικά όλη η ομάδα. Σε αυτό το σημείο να θυμήσουμε πως πέρα από τον Lewandowski, το προηγούμενο καλοκαίρι είχε χαθεί και ο Μάριο Γκέτζε, ο οποίος είχε υπογράψει ως ελεύθερος στην Μπάγερν.
Υπήρχαν ωστόσο και 2 προβλήματα, που φάνηκε πως δεν λήφθηκαν σοβαρά υπόψιν στην αρχή της σεζόν. Ο Γκουντογάν μόλις είχε επιστρέψει από τραυματισμό στην πλάτη, που τον είχε αφήσει εκτός για 428 ημέρες. Προφανώς δεν ήταν έτοιμος να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεσαία γραμμή, αφού ο αγωνιστικός ρυθμός και η προσαρμογή ήταν κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Παράλληλα, το δεύτερο αξιοσημείωτο γεγονός ήταν πως ο Μάρκο Ρόις, στο δεύτερο μισό της σεζόν 2013/14, είχε χάσει 6 αγώνες με 4 διαφορετικούς μυικούς τραυματισμούς. Κάτι φαινόταν πως πήγαινε τελείως λάθος. Και τελικά πήγε, αφού ο Ρόις έχασε τη μισή σεζόν με τραυματισμό στον αστράγαλο.
Όσο και να ήθελαν να πιστέψουν οι άνθρωποι της Dortmund, συμπεριλαμβανομένου του Klopp, ότι αυτά τα προβλήματα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν, έκαναν λάθος. Ο Ιμόμπιλε δεν μπορούσε να γίνει Lewandowski και να καλύψει το κενό που άφησε ο βασικός σκόρερ της ομάδας.
Από την άλλη, η Liverpool αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα, αλλά συγχρόνως και λίγο διαφορετικά. Αρχικά, ένας κομβικός παίκτης της μεσοεπιθετικής γραμμής, ο Mane, αποχώρησε για την Μπάγερν. Η αποχώρηση αυτή δεν συνοδεύτηκε από την καθαρή αντικατάστασή του. Βλέπετε, η Liverpool τόσα χρόνια στη θητεία του Klopp, δεν έχει παίξει με καθαρόαιμο επιθετικό. Ο Firmino περισσότερο προορίζεται για έναν ευκίνητο μεσοεπιθετικό που περισσότερο βρίσκεται έξω από το κουτί, παρά μέσα σε αυτό. Το ίδιο και ο Jota. Το ίδιο και ο Luiz Diaz και ο Salah.
Συγχρόνως όμως, υπήρξε η ήττα από την Ρεάλ Μαδρίτης στην περίπτωση του Τσουαμένι, η άφιξη ενός καθαρού επιθετικού όπως είναι ο Darwin Nunez (με λίγα διαπιστευτήρια για να δούμε αν μπορέσει να χωρέσει στη Liverpool ωστόσο) και η μη δυνατότητα αγοράς ενός καθαρού μεσοεπιθετικού, που όλως τυχαίως αγωνίζεται στην Dortmund (Jude Bellingham). Βλέποντας τα παραπάνω, εύκολα κάνει κανείς τους παραλληλισμούς με άλλες εποχές!
Η δυσλειτουργία του συστήματος
Σύμφωνα με τα xGoals, μια ενότητα που θα μας απασχολήσει κάποια στιγμή και στην δική μας σελίδα, η Liverpool έχει κερδίσει όλους τους αγώνες στην φετινή Premier League. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και στην Dortmund την σεζόν 2014/15. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας δεν ήταν ότι απέτυχαν να βάλουν τη μπάλα στη μεγάλη περιοχή. Είναι ότι δεν κατάφεραν να σκοράρουν. Όταν η Dortmund είχε τέσσερις βαθμούς–βρισκόμενη στη ζώνη του υποβιβασμού– μετά από ένα άθλιο ξεκίνημα, είχε ταυτόχρονα διαφορά xG +8 – δηλαδή περίμενε να έχει διαφορά τερμάτων κάπου στην πρώτη τετράδα. Η μπάλα απλά δεν έμπαινε!
Η Liverpool αυτή τη στιγμή έχει τον παίκτη που έχει δημιουργήσει τις περισσότερες ευκαιρίες στην Premier League αυτή τη σεζόν, τον Salah. Και παρόλα αυτά, αν εξαιρέσουμε το παιχνίδι με την Bournemouth, σε όλα τα υπόλοιπα, κανένα γκολ δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παραδοσιακό γκολ της ομάδας επί του Klopp. Αυτό δείχνει ότι το ίδιο το σύστημα παραπαίει υπό την πίεση των δικών του ελαττωμάτων. Το αδιέξοδο της Liverpool είναι μεγάλο, πράγμα που φαίνεται ξεκάθαρα και στο παρακάτω γράφημα.
Το πιο αξιοσημείωτο – και δυσοίωνο – μέρος αυτού του χάρτη είναι το πλήρες κενό μπροστά στον Fabinho. Το νέο σύστημα του Klopp, που καινοτόμησε και εκτελέστηκε τρομερά την περασμένη σεζόν, εξουδετερώνει το μαρκάρισμα που γίνεται στον Salah, έχοντας υπερφόρτωση τριών παικτών στη δεξιά πλευρά, για να εξασφαλίσει δύο πράγματα: τη δημιουργικότητα του Salah προς τη γραμμή, και ο Trent Alexander-Arnold να μπορεί με την ταχύτητά του και την τεχνική του κατάρτιδη να δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις εντός περιοχής με σέντρα. Η ισορροπία της ομάδας, όμως, ουσιαστικά έγειρε δεξιά, πράγμα που σήμαινε ότι οι δύο μεσοεπιθετικοί έγιναν κάτι σαν σκαλί για την λειτουργία της δεξιάς πλευράς, χωρίς ωστόσο αυτό να λειτουργεί.
Συνήθως, ήταν ο Φαμπίνιο, που μπορούσε να διαλύσει το παιχνίδι του αντιπάλου και ο Αλκάνταρα, που κρατούσε με μυαλό τον χώρο του κέντρου και μοίραζε το παιχνίδι της ομάδας. Η ατυχής πτώση της φόρμας του Henderson, ο τραυματισμός του Naby Keita και η μεγάλη διαφορά ηλικίας μεταξύ του Fabio Carvahlo και του James Milner σημαίνει ότι όταν ο Thiago τραυματίζεται (όπως συνήθως δηλαδή) η Liverpool έχει τεράστιο κενό στη μεσαία γραμμή.
Η Dortmund επίσης είχε παρόμοια δυσλειτουργία στο σύστημα. Ο Klopp είχε κολλήσει στο 4-2-3-1 που αναδείκνυε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το gegenpressing. Επινόησε μια φράση (για την οποία μετανιώνει τώρα) ότι το gegenpress είναι ο καλύτερος πλέι μέικερ και μόλςι την καθιέρωσε, η πίεση σταμάτησε. Απλά σταμάτησε!
Ένα σύστημα πρέσινγκ απαιτεί δύο πράγματα: τη χρήση της κατοχής όταν οι παίκτες είναι κουρασμένοι και τη συνέργεια όλων για να εκτελεστούν σωστά το πρέσινγκ. Η Liverpool δεν έχει σταματήσει απλώς να κάνει το ένα ή το άλλο, έχει σταματήσει να κάνει και τα δύο. Η Dortmund του Κλοπ επίσης, την τελευταία σεζόν δεν σταμάτησε απλώς να κάνει ένα, δεν μπορούσε να κάνει κανένα από τα 2!
Ο Μάρκο Ρόις δεν ήταν επιθετικός μέσος, παρά το γεγονός ότι ο Klopp προσπαθούσε να τον χρησιμοποιήσει εκεί. Ο Pierre-Emerick Aubameyang δεν ήταν δεξιός εξτρέμ, παρά το γεγονός ότι ο Klopp προσπαθούσε να τον χρησιμοποιήσει εκεί. Ο Ciro Immobile δεν ήταν (και εξακολουθεί να μην είναι) επιθετικός εκτός Serie A.
Ωστόσο, υπάρχει μια ενδιαφέρουσα διαφορά. Η ομάδα της Dortmund συνέχιζε να πιέζει, απλά δεν κέρδισε αρκετά την μπάλα σε αυτές τις πιεστικές στιγμές. Η Liverpool από την άλλη, απλά σταμάτησε να τρέχει. Σύμφωνα με τον Dan Kennett του Anfield Index, σε όλα τα φετινά παιχνίδια της Liverpool, οι παίκτες τους έχουν ξεπεραστεί τόσο σε απόσταση όσο και σε σπριντ υψηλής έντασης.
Ένα φυσικό τέλος στον κύκλο ανάπτυξης
Υπάρχει κάτι που ψιθυρίζεται και μεταξύ των οπαδών της Liverpool. Ίσως, αυτό να ήταν και αναπόφευκτο. Για τον Klopp και την ομάδα του, το να συνεχίσουν όπως έκαναν τα τελευταία χρόνια, με κλειστό δηλαδή ρόστερ 15-16 παικτών, χωρίς μεγάλες μεταγραφές, απέναντι στη μηχανική, άψυχη επίθεση της Manchester City και μια Premier League πλημμυρισμένη από χρήματα, με άλλες ομάδες να πλησιάζουν όλο και πιο κοντά, η πτώση ήταν θέμα χρόνου να έρθει.
Το να χάσεις έναν τελικό Champions League, μετά να επιστρέψεις την επόμενη σεζόν και να τον κερδίσεις, μόνο για να χάσεις τον τίτλο του πρωταθλήματος για έναν βαθμό και μετά να επιστρέψεις την επόμενη σεζόν και να τον κερδίσεις και αυτόν, δείχνει τρομερό ψυχικό σθένος. Αλλά δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Η Dortmund κόλλησε, προσπάθησε να συνεχίσει, αλλά ένα κακό μεταγραφικό καλοκαίρι και η τάση του Klopp να είναι υπερβολικά πιστός στους παίκτες έθεσαν τα θεμέλια για να φουντώσει η κακή της τύχη.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 σήμαινε ότι η προετοιμασία της ήταν κακή, οι τραυματισμοί των Nuri Sahin, Ilkay Gundogan και Marco Reus εμπόδισαν την ικανότητά τους να παίζουν στην ίδια ομάδα τακτικά και ο Henrik Mkhitaryan δεν μπορούσε να σκοράρει για πάντα. Αλλά όλα αυτά ήταν απλώς η ένδειξη ότι ήρθε η ώρα να κλείσει ο κύκλος και να αρχίσουν ξανά από την αρχή. Η Dortmund (και ο ίδιος ο Klopp στην πραγματικότητα) επέλεξε να αντικαταστήσει τον προπονητή και να διατηρήσει την ομάδα.
Η Liverpool πιθανότατα θα πάρει την αντίθετη απόφαση. Αλλά, εάν θέλουν να διασφαλίσουν ότι η κακή τους τύχη δεν θα διαλύσει τη φετινή τους σεζόν, ο Klopp και η ομάδα θα πρέπει να αναλογιστούν τη μοιραία σεζόν 2014/15 και να διασφαλίσουν ότι οι ομοιότητες με τότε θα πρέπει να λυθούν μέχρι τον Γενάρη!